Natafelen met Redmer | Het erge is dat het eigenlijk al begint te wennen…

geplaatst op 28 februari 2022

Zeven nederlagen op rij. De zesde van dit jaar en het is nog niet eens maart. Misschien zijn we wereldwijd wel de allerslechtst presterende ploeg van 2022. Ik heb geen eens zin om dat uit te zoeken. De uitdaging om over weer een nederlaag een stukje te schrijven was in mijn geval groot genoeg.

Tegen Utrecht hebben we lang mogen hopen. Hoewel alles beter voelde dan het was en beter leek dan het werd, was het niet onze slechtste wedstrijd. We kregen nul kansen inderdaad, maar Utrecht ook amper. Ik kreeg in elk geval nooit het gevoel dat we gingen verliezen, ook al wist ik natuurlijk wel dat we dat uiteindelijk zouden gaan doen. Het was allemaal niet veel beter dan de afgelopen weken, maar het voelde in ieder geval al minder slachtofferig en apathisch.

In het begin van de tweede helft veranderde ons waakvlammetje even in een steekvlam. Koud vuur, dat wel. Paar kansen en kansjes waarvan er best eentje in had gemogen, meneer Sarr. Maar oké, het zat er letterlijk en figuurlijk even niet in. En na het complete falen van het oriëntatievermogen van Erwin Mulder was het einde zoek. Rotgoal tegen, story of our lives. Dat die bal uit de corner ook nog binnenvloog was niet echt een verrassing. Wel ellendig.

Er kwam een soort slotoffensief waarmee ze in Oost-Europa momenteel niemand bang zouden maken. Ook hier voelde het allemaal weet wat heftiger dan het was. Een rake troostpenalty, een rondrennende Van Beek en veel goodwill konden er niet voor zorgen dat we toch verloren. En het erge is dat het eigenlijk al begint te wennen…

Wat nooit went: tien keer mis en tien keer raak.

Tien keer mis:

Het is een heerlijkheid dat we geen dertiendubbele coronacheck meer hoeven te doen bij binnenkomst. Wel vreemd dat ze besloten hebben nog maar twee van de twintig poortjes open te houden, waardoor het alsnog net zo lang duurde als de afgelopen maanden.
Ok, hij staat hier, omdat iedereen er over viel. Ik vind zelf de aanvangstijd niet zo’n punt. Gewoon lekker blij zijn dat we weer heen kunnen. Nu misten we alleen Boer Zoekt Vrouw en lagen we net zo laat in bed als altijd. Klaar.
Als een van de honderdzestig personen die een seizoenkaart voor twee jaar heeft aangeschaft, mocht ik in het stadion eten. Ik heb dat niet gedaan. In plaats daarvan ben ik met mijn gezin de wijde wereld in getrokken en hebben we heerlijk in het Lauwersmeergebied gewandeld. Het was de beste prioriteit, maar toch geef ik mezelf een klein minnetje voor het missen van de broccoli en toespraak.
Als we blijven proberen om voetballend op te bouwen, komen waarschijnlijk nooit meer van onze eigen helft af.
Wanneer je de goals zo weg blijft geven, win je niks. Het pleit ook niet per sé voor de curieuze keeperswissel.
Iedereen had het maar over de traptechniek van Thom Haye. Die zou fluweel zijn of zo. Nu vind ik Thom heel aardig spelen, maar die traptechniek heb ik nog niet kunnen bespeuren. Iedere voorzet, corner en vrije trap is te laag. Consequent te laag.
Speciaal op deze plek, omdat we al evenzoveel wedstrijden op rij verloren hebben. Ik kan me zo’n slechte reeks niet heugen. Echt niet. Of heb ik nog ergere ellende uit mijn geheugen verbannen?
Opstootjes… Zucht… Op de hoofdtribune, op het veld, misschien nog buiten het stadion. Geen idee. Ik heb er niks mee.
Wanneer er twee ambulances rond het stadion vliegen, weet je eigenlijk al genoeg: hartfalen. Ik begreep dat er in de omloop bij vak 18 iets gebeurd is. Kippenvel…
Na de woorden van Sven van Beek maak ik me eigenlijk pas echt zorgen. Hij zegt dat hij, als oud-tegendegradatievoetballer, ziet dat niet iedereen ziet dat wij nu ook tegen degradatie voetballen. Auw.

Tien keer raak:

Lekkere lichtshow, lekker veel publiek, muziek lekker hard en een lekker vuurwerkje. Allemaal lekkere ingrediënten voor een lekker avondje voetbal.
Siem de Jong is sinds het vertrek van Jansen onze beste speler. Ik zit hier niet te doelen op een causaal verband, maar het valt wel op. Hij was tegen PSV een stuk beter dan gister, trouwens.
Sydney van Hooijdonk vond ik bij vlagen een goede spits voor ons. Werken en sleuren, maar wel met een idee. En zijn eerste goal. Mooi, hebben we die ook maar weer gehad.
Wie het kleine niet eert: de eerste tien minuten van de tweede helft waren hoopgevend goed. We kregen zowaar kansen en we waren beter Utrecht. Omdat het maar tien minuten was, boeit het geen zak. Maar boeiend dat het niet boeit. Het was wel zo.
Toch ook weer Van Ewijk. Altijd voldoende, altijd formidabel fanatiek en iedere week een betere verdediger aan het worden.
Volgende keer stellen we Dresevic helemaal in zijn uppie op als centrale verdediger. Vanaf het moment dat Sven van Beek als rondrennende stormram voorin werd geposteerd, had onze Ibi alles achterin. Foutloos.
Topgebaar natuurlijk, die peacetekens voor de wedstrijd. Volledig terecht en het minste dat je kunt doen. Toch zou ik binnen de lijnen nog wel wat oorlog willen zien. Maar dat is zeuren. Topgebaar, net als die mededeling op het scorebord.
Stiekem waren we allemaal best bang dat we een of andere perfect gemodificeerde versie van Henk Veerman terug zouden zien op ons veld. Golden Henk in his golden shirt. Dat was niet zo en dat stelde ons gerust. Uitfluiten en zo hoeft van mij ook niet. Moddergooien van Henk ook niet. Succes verder.
Moeten we ons zorgen maken? Jazeker. Moeten we wanhopen? Nou, nee. De afgelopen twee wedstrijden waren niet per sé de wedstrijden die we moesten winnen. Die komen nu.
Tot slot een paar tips aan Ole. Gratis en voor niks. Komen ze: voetballen overlaten aan de tegenstander, alleen de eerste tien minuten van de eerste en tweede helft even stormen, binnen twintig meter van de goal altijd schieten, twee spitsen en de rest zoekt het maar uit (4-4-2 dus), zet een lijfstraf op het rondspelen in en rond eigen strafschopgebied. Geen dank.

Redmer Wijnsma

Foto: sc Heerenveen